'Opticus atrofie', stelden de artsen vast toen Tristan acht jaar was. Een aantasting van de oogzenuw. Op dat moment had hij nog vijfentwintig procent zicht. Een diagnose die Tristan lange tijd moeilijk te accepteren vond. Tot halverwege de middelbare school voelde hij zich onbegrepen en zat hij behoorlijk in de put. Korfballen kon hij niet meer, en ook fietsen naar school werd na een tijdje onmogelijk. Langzamerhand daalde zijn zicht tot één procent. Daarom ging hij samen met zijn vader op zoek naar wat hij nog wél kon.
Goud in handen
"Fanatiek fietsen, dat kreeg ik er met de paplepel ingegoten", vertelt Tristan. "Mijn vader deed zelf niet mee aan wedstrijden, maar trapte toch behoorlijk door. Al op jonge leeftijd gingen we samen de weg op. Toen ik ouder en sterker werd, merkte ik dat ik meer kon. Ik was in die tijd heel erg op zoek naar mezelf. Mijn begeleider op school en mijn vader lieten mij inzien dat ik er niet alleen voor stond. Daarom deed ik in 2012 mee aan de paralympische talentendag en kwam prompt in de selectie. Vier jaar daarna pakte ik met mijn tandempartner Teun Mulder goud op de paralympische spelen in Rio de Janeiro."
In 2019 voegde Tristan – dit keer met tandempartner Patrick Bos – ook nog het wereldkampioenschap toe aan zijn palmares. Zijn overwinningen boekte hij op tegenstanders, maar ook op zichzelf. "Die medailles leerden me dat er altijd een lichtpuntje is. Ook al denk je van niet, en lijkt het zo ver weg. Zelf ben ik het beste voorbeeld. Vanuit een heel diep dal ging ik naar grote hoogten, met uiteindelijk een paralympische plak in mijn handen. Daarom deel ik graag mijn verhaal, bijvoorbeeld via lezingen. Hopelijk inspireer ik anderen hiermee."
Oren als ogen
Tristan is groot geworden op een tandem. Met voor zich een copiloot: iemand die niet alleen hard doortrapt, maar ook voor hem de richting bepaalt. Dankzij 5G-technologie is dat nu anders. Ondanks zijn zeer beperkte zicht kan hij in zijn eentje de baan op. Op de voor- en achterkant van zijn fiets zitten twee scanners die de baan in kaart brengen, net als de locatie van andere renners. Via het 5G-netwerk van VodafoneZiggo gaat die informatie naar een computer, die de data omzet in een 3D-omgeving en een 8D-audiosignaal. Via een oortje krijgt Tristan dit surround sound binnen, waardoor hij als het ware met zijn oren om zich heen kijkt.
"Zolang ik op de zwarte lijn blijf rijden, hoor ik niets. Ga ik daar vanaf, dan hoor ik een hard geluid in een van mijn oren – afhankelijk van de kant waarnaar ik uitwijk. Een soort ratelende ketting. Hoe meer ik van de lijn afkom, hoe harder het geluid. En als iemand me inhaalt, hoor ik die als in een cirkel om me heen gaan, door het 8D-signaal. Het is werkelijk een fantastische ervaring; er gaat een wereld voor me open. Het laat zien dat er veel mogelijk is als je groot denkt. Geloof nooit dat iets niet kan."
Niets is onmogelijk
Tristan is behoorlijk onder de indruk van de mogelijkheden die de 5G-technologie van VodafoneZiggo nu al biedt. Tegelijkertijd hoopt hij dat het doorontwikkeld wordt, zodat niet alleen hij, maar ook anderen ervan kunnen profiteren. "Paralympische zwemmers worden nu bijvoorbeeld nog op hun hoofd getikt als ze bij het keerpunt komen. Misschien dat deze techniek ook voor hen iets kan betekenen. Maar voor niet-topsporters kan het net zo goed een uitkomst zijn. Wie weet kan 5G op termijn mensen helpen die door hun visuele beperking moeite hebben om buiten te wandelen."
Nieuwe doelen stellen
Als topsporter won Tristan ondanks zijn jonge leeftijd al ongeveer alles wat er te winnen valt. Maar klaar met winnen is hij zeker niet. "Het is zo mooi om elke dag het uiterste uit jezelf te halen. Ik ben nog jong en heb er ontzettend veel plezier in. Als topsporter doe je jezelf pijn, maar tegelijkertijd geniet je van de euforie die winnen met zich meebrengt. Mijn stip aan de horizon? Dat zijn de paralympische spelen in Tokyo volgend jaar. Om daar opnieuw met goud in mijn handen te staan, daar doe ik alles aan."
